Mooi artikel over wat musici met podiumvrees kunnen leren van een sportpsycholoog (Sir Edmund, 23 februari). Fijn dat het Conservatorium van Amsterdam zo’n stap zet.
Maar wat intens verdrietig eigenlijk dat dat nodig is. Hoe zijn we toch verzeild geraakt in een wereld waarin (jonge) mensen die een groot talent hebben om te musiceren, zo gefixeerd kunnen raken op angst om te falen? En waarin tal van ervaren musici medicijnen slikken om hun angst onder controle te houden? Muziek is nooit op de eerste plaats bedoeld geweest om een prestatie te leveren. Muziek is bedoeld om je aan over te geven, te spelen, te vieren, te troosten, te verbinden, te genieten.
En ja, daar kom je als musicus natuurlijk van alles in tegen: vreugde en verlangen, maar ook pijn en angst. Daarin valt veel te leren, en dat vraagt tijd en ervaring. Daar loop je soms in vast, dat is eigenlijk heel normaal.
Musici zijn ook nog eens heel gevoelige en gepassioneerde mensen. Op de beste momenten geven ze ons hun liefde voor muziek, hun hart, hun schoonheid. Dat verdient groot respect en steun. Mogen ze dan af en toe een verkeerde noot spelen of even compleet de mist ingaan? Van mij wel. Muziek wil niet perfect zijn, muziek wil leven. En daar hoort alles bij.
