Ziehier, onze nieuwsbrief-nieuwe-stijl. Waarop iedereen zich via onze website zelf kan inschrijven, zonder dat wij daar iets aan hoeven doen. Dat vinden wij fijn, dat scheelt tijd én het voorkomt vergissingen. En je kunt je ook zelf weer afmelden, via de link helemaal onderaan dit mailtje, dat valt ons dan niet eens op. En dat vind jij misschien wel fijn, dat bespaart je een vriendelijk mailtje over dat het heus wel interessant is wat we doen en dat we het ook helemaal niet persoonlijk moeten nemen, maar ja, je krijgt al zoveel mail.
Ben je er nog?
Dan herinner je je wellicht dat onze vorige nieuwsbrief als thema had: “zoeken en zingen”. Korte samenvatting: zingen gaat het beste als je vertrekt waar je bent, in plaats van waar je eigenlijk zou willen zijn of misschien wel vindt dat je zou moeten zijn. Een week na de verzending ervan las ik bovenstaand stukje, waarin hetzelfde thema terugkomt. De kans dat je over het betreffende boek (de Nederlandse vertaling heet: “Eten, bidden, beminnen”) gehoord hebt of het gelezen hebt is inmiddels vrij groot, geloof ik, het is een enorme bestseller. Het sprak mij wel aan, om een paar redenen van particuliere aard. Zo speelt het eerste deel van het boek zich af in Italië en gaat het deels over het leren van Italiaans. En ja, dat is waarschijnlijk de mooiste taal die er bestaat, ik smelt als ik het hoor, het is pure muziek in mijn oren. Dus genoot ik van iedere Italiaanse term die beschreven werd.
Het tweede deel speelt zich af in India, in de ashram van een guru. Daarvan herken ik het nodige omdat ik halverwege de jaren negentig in een zuster-ashram in Amerika geweest ben. Het is precies daar dat mijn liefde voor mantra-zingen enorm werd geraakt. We zongen er soms met duizenden mensen en sindsdien weet ik dat hierbij dus echt geldt: hoe meer zielen hoe meer vreugd. Geweldig vond ik dat. Één lied, een of twee regels maximaal, en dat dan een uur lang. Dat verveelde mij nooit. Ik zie dan ook met grote vreugde hoe onze maandelijkse mantra-avond “Het Lied van de Ziel” gestaag groeit (mede dankzij de folders die ook door jullie kennelijk op allerlei plaatsen verspreid worden, dank daarvoor!). Het is zo hoopvol om dit geluid, dit gezang in deze wereld te laten klinken. En daarnaast (of allereerst?) vind ik het gewoon fijn om te doen, iedere keer weer.
Even terug naar het citaat. Nederlandse samenvatting: we zoeken ons geluk, onze rijkdom maar al te vaak buiten ons, maar onze schat is veel dichterbij te vinden: ín ons. En de schrijfster gaat nog verder, bijna achteloos noemt ze het: onze perfectie. Dat is ook wat mij het meest is bijgebleven van mijn verblijf in deze ashram, deze boodschap van de guru: alles is volmaakt, alles is precies zoals het ons nu het beste kan dienen. Deze wereld is perfect en jij en ik zijn dat ook. Dat is voor onze mind natuurlijk niet te behappen. Onze mind ziet deze wereld in termen van problemen, van schaarste, van tekort en denkt dus in termen van oplossingen. En doorgaans geloven we dat, want het klinkt alleszins redelijk. Onze ziel daarentegen ziet schoonheid, overvloed, ruimte en eindeloos veel om te leren. Niet dat de ziel ongevoelig is voor pijn. Die hoeft niet weggestopt of gebagatelliseerd te worden. Maar pijn die er mag zijn, die be-leefd en ge-uit kan worden is geen probleem, die wordt deel van de overvloed.
Onze rijkdom is in ons. En onze stem maakt deel uit van die rijkdom. Ongeacht hoe we zelf of hoe anderen tegen onze stem, ons zingen aankijken. Ook je stem is perfect! Om die rijkdom tot je te nemen, zegt Elizabeth Gilbert vervolgens, moet je de stilte van je hart binnengaan. Ik vind dat mooi gezegd. En ik voeg daar graag aan toe: en vanuit die stilte gaan zingen. Want het echt ten volle beleven van de vreugde van die rijkdom is ook gebaat bij het uit-zingen ervan. Dat is, hoop ik telkens weer, het heilzame van ons gezamenlijke mantra-zingen. Vanuit stilte, vanuit ons hart brengen we naar buiten wat we te geven hebben. En dat laten we weer tot stilte terug keren.
