Steeds weer zie ik het, bij mezelf en bij anderen: het maakt een wereld van verschil om te zingen waar anderen bij zijn. Je zult dat wel kennen. Het effect van toehoorders is enorm. Interessant is wel: het kan twee kanten op gaan. Vorige week nog verzuchtte een leerling: als ik thuis zing gaat het heel goed, maar zodra er iemand luistert blokkeer ik helemaal. Maar ik las ook onlangs in een verslag van iemand die bij ons de opleiding volgt: als ik voor de groep sta te zingen gaat het heerlijk, maar thuis alleen mis ik alle inspiratie. Die twee reacties zijn bij nadere beschouwing overigens helemaal niet zo tegengesteld als ze lijken. Beide gaan ze over het cruciale belang van contact.
Wie zingt wil gehoord worden. We zingen omdat we iets naar buiten willen brengen wat in ons leeft. Als dat gehoord kan worden door iemand die er met een open hart naar luistert dan kan er een wondertje gebeuren: er ontstaat contact. Nou, dan wil mijn stem wel. Reken maar dat dat mooi wordt. Maar als ik vermoed dat degene die luistert me af zal gaan rekenen op mijn onvolmaaktheid dan heeft dat meteen effect op mijn stem. Er zal iets van kramp in komen, misschien ga ik m’n best doen, of ik trek me terug.
Prachtig fenomeen eigenlijk: jij, luisteraar, bent dus medeschepper van mijn muziek!
Helemaal interessant wordt het als we met een groep zingen. Dan zijn we zangers en luisteraars tegelijk. Daar ontstaat een delicaat proces. In onze workshops rond stembevrijding zijn we vaak bezig met: kom jij maar uit je schulp, kom maar, je bent welkom met jouw muziek. Maar als we tijdens Het Lied van Ziel mantra’s gaan zingen wordt er eigenlijk nog meer gevraagd. Ja, je bent welkom met jouw klank, jouw bijdrage doet ertoe, en jouw gezang kan anderen uitnodigen om ook hun bijdrage te leveren. En tegelijk: hoor je ook je buren? Is je hart open om hun gezang te ontvangen, en overstem je hen niet? En kun je de stilte ontvangen, daarna? Kun je je bijdrage leveren aan de stilte, kun je zo verlangen naar de stilte dat je jezelf bewust bent van ieder geluid dat je maakt? En toch doorademen? Ik zei al: het is een delicaat proces, waarin we alleen maar kunnen leren door het te doen en daarbij ons eigen onvolmaakte zelf te zijn.
Het prachtige citaat boven aan deze nieuwsbrief trof ik aan in een tekst die ik onlangs van een vriend kreeg. Helemaal onderaan vind je een wat uitvoeriger citaat, waar dit zinnetje uit komt. De kernachtige waarheid die hierin beschreven wordt bevalt mij erg. Jij en ik, wij worden gehoord, altijd. Zelfs onze zachtste, meest verlegen, meest onbeholpen klanken worden gehoord door een hemels publiek dat geheel bereid is om er de schoonheid van te horen. Wat wil je nog meer?
