Sinds een jaar of vijftien componeer ik mantra’s. Nou ja, componeren is wel een erg pretentieus woord. Er komt een melodietje in me op en dat noteer ik dan. Als ik denk dat het iets is dan probeer ik het uit tijdens een mantra-avond, en daarna heeft het meestal nog wat aanpassing nodig tot het lekker ‘zit’. Dan is er weer een lied geboren. Waar de muziek vandaan komt is eigenlijk een mysterie, maar hij is er, zomaar ineens.
Soms is het wel fijn als er een aanleiding is. Zo werd ik een tijdje geleden uitgenodigd voor de Nachtzoen, een dagelijks tv-programma dat dient om mensen de nacht in te helpen, al wordt het uitgezonden op een moment dat de meeste mensen allang op een oor liggen. Ze wilden graag een gesprekje over stembevrijding. En ik mocht op mijn manier mensen welterusten wensen. Dat vroeg natuurlijk om een slaapliedje.
Waarom zingen en horen we graag slaapliedjes? Ik denk: om bij rust en ontspanning te komen. Bij vrede dus. Veel slapeloosheid komt voort uit onvrede. Gedachtentreintjes die niet te stoppen lijken, moeilijk te verdragen onopgelostheid. En muziek, zacht, en zachtmoedig gezongen, kan ons dan brengen bij: het is zoals het is. Het is aanvaarding en overgave tegelijk.
Het komt samen in een liedje
Zo’n liedje wilde ik zingen. De woorden waren er bijna meteen: Ohm, Shalom, Salaam. Drie woorden, waarin drie culturen samenkomen. Ik houd daarvan, in een lied kun je alles bijeenbrengen. Het melodietje kwam daarna ook, en bleef vervolgens uren in mij doorzingen. Hield me zelfs een tijdje uit m’n slaap, dat vond ik wel geestig. Gisteren, nou ja, vannacht werd het uitgezonden. Ik sliep, net als jij wellicht. Maar als je het alsnog wilt zien dan tref je hieronder de link aan.
En nu is het liedje een blijvertje. Een week geleden hielden we onze winterretraite, en daar zongen we het met z’n allen steeds als afsluiting van de avond. Heerlijk, om een dag waarin veel gebeurd is in een liedje zachtjes van je af te laten glijden. Vrede te sluiten met de dag die voorbij is, wat zich ook in jou of je omgeving heeft afgespeeld. Dit was het voor vandaag. Nu hoeven we even niets meer.
Intussen ben ik enorm gaan houden van die retraites. Het is iedere keer weer anders, er ontstaat een stroom, van gezang, van stilte, van verbinding. Die stroom neemt mij mee, neemt ons mee. En hoe minder we doen, des te meer gebeurt er. Ons hart opent zich. Leven stroomt door ons heen. We geven ons over, we sluiten vrede. Niet zonder slag of stoot, natuurlijk niet. Maar de zachtheid van het zingen doet ons verzet smelten, de stilte vormt een bedding en dan kan ons gezang onvermoede volheid in zich dragen. Er waren dit keer meer deelnemers dan ooit , en de vreugde was navenant.
