Deze nieuwsbrief gaat nu eens niet over zingen, of over onze activiteiten. Deze nieuwsbrief gaat over mij, en over mijn collega’s. Over nieuwe ontwikkelingen, waar je mogelijk niet direct veel van gaat merken, maar die voor onszelf wel belangrijk zijn. En hopelijk ga jij daar ooit de vruchten van plukken.
Ik herkende me meteen in de uitspraak van Gerard Visser. Ik kan heel goed voelen wanneer ik in m’n element ben en wanneer niet. En tot mijn dagelijkse vreugde kan ik zeggen: ik ben in m’n element in m’n werk. Ik voel grote dankbaarheid daarover.
Maar ja, …
Eigenlijk is het niet 100% waar, ik ben niet in m’n element in al m’n werk. Ik ben in m’n element in groepen, als mensen gaan zingen. Ik ben in m’n element als ik piano kan spelen. Als ik iemand kan helpen om het eigen hoogste lied te zingen. Als ik kan opleiden. Als ik retraites kan geven. En zo is er dus van alles gegroeid, de afgelopen pakweg 35 jaar. Wonderbaarlijk.
Daar komt van alles bij kijken. Ik begon als een klein eenmanszaakje in een zolderkamertje van hooguit zes vierkante meter. En nu is het een bedrijf, een school, een instituut of hoe je het ook noemen wilt. Met een kantoor, en alles wat daar bij hoort. Met personeel en freelancers, stuk voor stuk dierbare en enorm toegewijde en gepassioneerde mensen. Met een boekhouding en een salarisadministratie en wat al niet. En het blijft maar groeien. Nieuwe activiteiten, nieuwe collega’s, steeds meer klanten. En zo ben ik dus niet alleen stembevrijder, ik ben ook directeur en werkgever. Althans: ik heb die rol. Maar eigenlijk ben ik dat niet. Of preciezer: ik kan het wel zijn, maar ik ben dan niet echt in m’n element.
Tijd voor een besluit
Sinds een paar maanden krijg ik AOW. Een bijzondere ervaring, ik val nu onder een ouderdomswet, maar iets in mij is nog heel jeugdig, ik zit nog vol energie, vol inspiratie, vol werklust. Vorig jaar, rond mijn 65e verjaardag begon mij iets cruciaals te dagen en ik wist: het is tijd voor een besluit. Ik besloot dat ik in 2019 zou stoppen met directeur en werkgever zijn. Dat was een ingrijpende gedachte, voor mij, maar minstens zozeer voor mijn collega’s. Nou waren we al langer met elkaar in gesprek over onze gezamenlijke toekomst. We zagen een nieuwe beweging voor ons, we fantaseerden over een Centrum voor Stembevrijding. En we waren op zoek naar een passende vorm. Na mijn besluit volgden veel gesprekken, mailtjes, consulten, ik zal je dat hele proces besparen. Maar vandaag laat ik je graag weten waar het ons gebracht heeft: er komt wel degelijk een Centrum voor Stembevrijding, ik hoop daar nog vele jaren in te werken, maar ik ga het niet leiden. Dat lijkt mij fantastisch: een centrum dat kan bloeien en groeien, terwijl ik m’n handen vrij heb voor waar mijn hart naar uitgaat: de inhoud van ons werk.
Ik stel je graag voor aan degenen die het wel gaan leiden: Sarah Jens en Josine Crolla. Dat zijn mogelijk al heel bekende namen voor je, ze zijn allebei al meer dan tien jaar aan mijn bedrijf verbonden. Zij waren al die tijd mijn twee rechterhanden. Sarah als docent en meest naaste collega, zij behoorde in 2007 tot de allereerste lichting afgestudeerde stembevrijders en leidt sindsdien een rijk aanbod aan activiteiten. Josine als onze office manager – als de dingen lopen zoals ze moeten lopen komt dat doorgaans door haar vermogen om alles tot in de puntjes te organiseren.
Per 1 januari 2020 gaat het Centrum voor Stembevrijding van start, met het vertrouwde aanbod én met nieuwe initiatieven. Je zult daar de komende maanden nog meer over horen. En er komt natuurlijk een nieuwe website, dat werd trouwens ook hoog tijd…..
Het is mijn droom dat stembevrijding voor nog veel meer mensen heel veel kan betekenen.
