Ik zing, dus ik ben

Eigenlijk is dit natuurlijk een heel ontmoedigend citaat om een nieuwsbrief mee te openen. Of zal ik zeggen: nederig stemmend? Als jij ervoor zou kiezen om naar mooie muziek te luisteren, of die muziek zelf te maken, dan wordt je meer wijsheid geopenbaard dan in deze nieuwsbrief te vinden zal zijn. De taal van muziek gaat gewoonweg dieper dan de taal van woorden. Herken jij dat? Muziek komt ook, denk ik, van een hoger niveau van inspiratie (in ons? buiten ons? of is dat hetzelfde?), dan woorden. Veel gezongen muziek is nog steeds heel boeiend als je de woorden weglaat maar hoeveel liedteksten blijven overeind als je de muziek weghaalt?

Dat moet te maken hebben, denk ik, met ons gevoel voor waarheid. Wij mensen hebben een enorme antenne voor de waarheid. Wij horen of iets waar is wat iemand zegt of zingt. Maar we horen dat aan de klank van de stem, aan de trilling ervan, niet aan de woorden. Dat wat waar is resoneert in ons, dat herkennen we. Daar zijn niet eens woorden voor nodig. Wanneer iemand met zijn woorden iets anders zegt dan de trilling van de stem ons doet horen dan registreren wij dat ergens in ons. Dat leidt tot wantrouwen, wellicht. Of minstens tot verwarring. Want misschien willen we de woorden wel graag vertrouwen. Dan proberen we niet te voelen wat onze antenne ons vertelt. Tevergeefs, want daarvoor is het al te laat.

De waarheid die met we onze stem naar buiten brengen gaat, geloof ik, altijd over één ding tegelijk. En wezenlijk is dat ene ding, die ene boodschap misschien zelfs wel altijd hetzelfde: ik ben! Ik ben Jan, ik ben blij, ik ben bedroefd, ik ben hier, ik ben in pijn, ik ben in vreugde, ik ben. Ik ben hier voor jou, ik ben hier met jou, ik ben, en jij bent ook. Ik ben trilling, ik ben klank, ik ben beweging, ik ben spirit, ik ben leven. Ik ben. In mijn woorden kan ik het lang niet allemaal zeggen tegen je, in mijn woorden raak ik soms verstrikt, maar luister, ik zing! Hoor je me? Ik zing, want ik ben! En als ik zing voel ik dat het waar is, dat ik waar ben. Ik zing, dus ik ben!

En nu gaan we binnenkort een CD opnemen. Met mantra’s. Ja, met woorden dus, als een voertuig voor onze stemmen. We stappen als het ware even in hetzelfde voertuig, waardoor we samen kunnen reizen en kunnen ervaren: ik ben, en al zingend kan ik mij openen voor jou en mij met jou verbinden, of beter: voelen dat we allang verbonden zijn. En het is een mooi voertuig, want de woorden hebben betekenis, de woorden zijn waar, vaak al vele eeuwen lang.

Mijn hoop is dat deze CD iets verklankt van wat op de beste momenten tijdens Het Lied van de Ziel hoorbaar en voelbaar is: iets van de Openbaring waar Beethoven het over heeft. Kan dat, op een CD? Kun je het leven zelf vastleggen op zo’n rond schijfje? Ach, misschien niet in alle volheid, laat staan volmaaktheid. We gaan het gewoon doen, we trekken er een middag voor uit, en ik heb daar nu al reuze zin in. Wil je meedoen? Dat is fijn, want zonder jullie deelname wordt het sowieso niks.