Dit is best een historische dag. En daarom schrijf ik je vandaag.
Het daagde me toen we een week of twee geleden thuis de kerstboom optuigden. In onze boom hangen al vele jaren prachtige, kleurrijke, handbeschilderde kerstballen en kerstklokjes die ik ooit kocht in een winkeltje dat hoorde bij een weeshuis in Kathmandu. Zo word ik ieder jaar weer herinnerd aan een reis die ik destijds met mijn toen 13-jarige zoon maakte in Nepal.
Al lopend door de bergen daar kreeg ik op een goeie dag een ingeving, een beeld eigenlijk, een visioen. Ik zag een mantra-avond voor me. Een paar jaar eerder was ik gestopt met het leiden van koren, en ik verlangde ernaar om weer met mensen samen te zingen, maar nu op een andere manier dan in een koor. Ik wist ook meteen de datum waarop ik het wilde doen: 30 december. Vlak voor het nieuwe millennium, het was 1999. Dat is vandaag dus precies 20 jaar geleden.
Die avond waren we met enige tientallen mensen. Het was fijn, en na een paar maanden organiseerden we een tweede avond, daarna een derde. En toen werd het een maandelijks traditie. We noemden het Zingen op Vrijdag. Een even correcte als nietszeggende naam. Er kwamen de ene keer meer mensen dan de andere keer, soms waren er twintig, soms veertig. Soms acht. Ik heb het ook wel eens afgelast, bij gebrek aan belangstelling. Maar het waren mooie avonden en we gingen ermee door, jaar na jaar. De aantallen schommelden, maar per saldo moest ik na een jaar of zes, zeven concluderen: deze avond leidt een kwakkelend bestaan. De huur van de grote en mooie ruimte verdiende ik soms terug, soms ook niet. En ik overwoog om te stoppen.
Of toch niet?
Toch bleef iets in mij hopen. Ik besloot een laatste poging te wagen. Ik liet een mooie folder drukken, ik vroeg de mensen die regelmatig kwamen om mij te helpen met de werving van deelnemers. En ik veranderde de naam. De mantra-avond heette voortaan: Het Lied van de Ziel. En zie: het wonder geschiedde. Op de volgende avond, waar zich dertig mensen voor hadden aangemeld, kwamen er ineens zestig. In allerijl zetten we stoelen bij.
Daarna kwam er publiciteit, zomaar gratis, uit het niets. De Happinez, Trouw. Een paar maanden later moesten we op zoek naar een grotere ruimte, dat werd de Amstelkerk. Zelfs die werd te klein, op hoogtijdagen. En zie: tien dagen geleden waren we weer te gast in de Dominicus, met ruim 600 mensen. Er werd uitbundig gezongen, het was heel stil, het was mooi, het was feest. Hieronder tref je een filmpje aan met een fragment van die avond.
Dit mantra-boompje werd twintig jaar geleden geplant. Nou ja, het zaadje ervan eigenlijk. En ik wist natuurlijk niet waar het toe zou leiden. Ik weet wel dat ik heel dankbaar ben dat ik het gedaan heb. Heel dankbaar dat ik heb volgehouden. En vooral heel dankbaar voor alle hulp die ik van veel mensen daarbij gekregen heb.
Wat leert dit?
Van alles. Dat als je een visioen hebt dat jezelf aanspreekt, dat het dan de moeite waard is om dat serieus te nemen. Dat er altijd hoop is. Dat je hulp moet vragen bij dingen die belangrijk voor je zijn. Dat mensen het trouwens fijn blijken te vinden om te helpen. Maar het leerde mij bovenal: het leven heeft het goed met ons voor. Vertrouw maar, ook als je niet weet waar het toe leidt.
Even terug naar Kipchoge, die niet alleen heel lang heel hard kan lopen, maar hier een oude wijsheid citeert die ook voor ons een inspirerende boodschap kan zijn: heb geen spijt over wat je 25 (of 20) jaar geleden niet gedaan hebt. Er komt steeds weer een nieuw moment om je boom te planten. Net zoals er steeds weer een nieuw moment komt om jouw eigen lied te zingen, in alle vrijheid. Moet de eerste noot daarvan nog klinken? Je had daar misschien best 25 jaar geleden mee kunnen beginnen. Maar je had vast een goeie reden om dat niet te doen. Kijk, dan is nu het tweede beste moment!
Dit is mijn wens voor jou en mij, voor het nieuwe jaar dat voor ons ligt: dat we steeds weer zullen vertrouwen op het leven.
