Het schooljaar nadert z’n einde. De laatste workshops voor de zomer dienen zich aan, dit is de laatste nieuwsbrief, we sluiten onze jaarprogramma’s af. Tweedejaarsstudenten van onze opleiding zijn gediplomeerd als Stembevrijder, eerstejaars worden tweedejaars, deelnemers aan het Introductiejaar stromen door naar de opleiding of zwaaien af. We kijken terug en zien wat er gebeurd is, in verwondering en dankbaarheid. Inmiddels weet ik dat er kleine en grote wonderen kunnen gebeuren, maar wennen doet dat nooit. We trekken lering uit gebeurtenissen die moeizaam verliepen en we zien hoe ons eigen gedoe ook nog steeds niet over is.
Bovenal stel ik terugkijkend vast: het leven heeft het goed met ons voor. Dat zou je misschien lang niet altijd zeggen, maar toch is het waar. Om dat te onderlijnen grijp ik vandaag naar twee citaten van mensen die mij veel geleerd hebben en die mij in dit geloof steeds weer sterken. De ene is een Indiase guru, de andere een broodnuchtere Zeeuwse bedrijfskundige. Beiden komen tot dezelfde slotsom: alles in ons leven werkt altijd mee. Dat is nogal wat, vind je niet? Voor onze mind is dat onbevattelijk, die kan dus moeiteloos tal van voorbeelden en argumenten oplepelen die het tegendeel lijken te bewijzen. Maar ja, onze mind ziet maar een beperkt deel van de werkelijkheid. Die tracht het mysterie van ons leven terug te brengen tot mentaal begrijpelijke proporties. Daar is het geen mysterie meer, maar een reeks al dan niet oplosbare problemen en vragen.
Daar zeg ik U tegen
Wat moeten we dan met het mysterie van het leven? Welnu: het beleven. Ik kan dat zelf altijd het best begrijpen als ik kijk naar wat muziek is. Muziek is ook een mysterie. Of beter: muziek is een wezenlijk deel van het grote Mysterie dat dit leven is. Ik zie muziek graag als een stroom, een oneindige, onbevattelijke stroom die als een regen van trilling op iedereen neerdaalt die wil zingen of spelen, zonder enige selectiviteit. We vangen ons eigen deel van die voor oren nog onhoorbare muziek op en verklanken het. Of niet, dat moet iedereen zelf weten. Mijn suggestie is: doe het maar wel. Want het brengt je op heel directe wijze in verbinding met de bron van die stroom. Beter nog: de Bron van de Stroom – hoofdletters zijn daar gepast, want het is een gegeven om U tegen te zeggen.
Je kunt muziek trachten te beheersen, maar ja, wie kan de regen beheersen? Wie kan de Bron beheersen? Dat is meteen het dilemma van tal van professionele musici: van hen wordt enorm veel beheersing gevraagd, maar het meest wezenlijke laat zich nou juist niet beheersen. Het laat zich alleen maar ervaren. Voor wie het steeds weer aandurft om dat te geloven wordt elke toon een ervaring, nooit hetzelfde, nooit fout, nooit goed, altijd nieuw. En zo kan de muziek ons leren: alles in het leven is alleen maar een ervaring. En al die ervaringen willen ons helpen. We krijgen ze gratis aangeboden en eigenlijk zijn het allemaal wonderen. Wie durft dan nog selectief te zijn?
Bij het schrijven van deze laatste column van dit schooljaar werd ik ineens nieuwsgierig naar wat ik in de eerste geschreven heb. Daar las ik het volgende. ‘Alles in ons wil eigenlijk: leven. Zelfs onze diepste pijn en onze grootste angst willen be-leefd worden. Muziek is daarin een fantastisch middel, want muziek beweegt, muziek stroomt, en dat kan de zwaarste processen van lichtheid voorzien en draaglijk maken. Het kan ons doen smelten en contact doen ontstaan, liefde doen stromen.’ Ik hoop dat je daar dit jaar iets van ervaren hebt.
