Op het moment dat ik dit schrijf ben ik al anderhalve week ziek thuis. Als het een labeltje moet hebben noem ik het griep. Dat kwam natuurlijk niet goed uit, want ik had een volle agenda. Zo stond er een cd-opname gepland. Daar ging ik met koorts in m’n lijf naar toe, maar wonder boven wonder bleek m’n lichaam dat toch te kunnen. Mijn stem moest het op halve kracht doen, dat was soms nogal hoorbaar, geloof ik. Want ja, de stem is natuurlijk kwetsbaar.
Het was al met al een prachtige middag, en hoewel ik de opnames nog niet gehoord heb ben ik daarover vol vertrouwen. Na die middag ben ik natuurlijk ingestort. En heel langzaam weer overeind gekrabbeld. Midden in dat vrij broze herstelproces, ik was inmiddels koortsvrij en weer in de mail gedoken, werd ik diep getroffen door een filmpje waarop iemand mij attendeerde. Ineens zat ik te huilen achter m’n laptop, wat helemaal geen dagelijks schouwspel in huize Kortie is.
Waar keek ik naar? Een lezing van een Amerikaanse hoogleraar in de sociale wetenschappen. Over kwetsbaarheid. En kennelijk voelde ik me kwetsbaar genoeg om het flink te laten binnenkomen. Dat had overigens alles te maken met de zeer persoonlijke (en humoristische) toon waarop ze de zaal toesprak. Ze legde in simpele bewoordingen bloot hoe we in onze maatschappij massaal de boot missen met al onze pogingen om onkwetsbaar, zeker en volmaakt te zijn of minstens te lijken. Niets van wat ze zei is geheel nieuw voor mij, maar ineens drong de waarheid ervan kennelijk op een dieper niveau in mij door.
Het citaat bovenaan deze nieuwsbrief komt uit haar toespraak, die een pleidooi is om kwetsbaar te durven leven. Om jezelf te laten zien in wie je bent, zonder de garantie op waardering. Om te durven geloven: ik ben genoeg. Ook al ben ik niet volmaakt, ook al ben ik onzeker, ook al schaam ik me, ook al ben ik bang. Ik ben genoeg, ik ben het waard om van te houden. Zonder kwetsbaarheid geen oprechte verbinding, geen echte vreugde. Mét kwetsbaarheid is daar trouwens ook geen garantie op, daar is het punt nou juist, er is geen truc die altijd werkt. En natuurlijk dacht ik al kijkend naar haar: daarover gaat zingen.
Recent besteedden twee tijdschriften aandacht aan onze aanpak van stembevrijding en aan mijn boek Jouw ziel wil zingen. Ode Magazine zet er ‘Zingen maakt gelukkig’ als kop boven. ‘Zo gezond is zingen’ verkondigt Margriet op de cover. Daar straalt de kwetsbaarheid nou niet meteen vanaf. Dat geeft overigens niet, want dat blijkt dan later wel, bijvoorbeeld in het heel persoonlijke relaas van de schrijfster van het artikel in de Margriet over haar ervaring in een van onze workshops.
Wie naar de toespraak van Brene Brown wil kijken treft ‘m hieronder. Inmiddels heb ik ‘m al aan een paar mensen doorgestuurd, die ‘m mooi vonden zonder mijn soort van emotionele reactie erop te hebben. Het is geen gegarandeerde tearjerker, kennelijk. Misschien helpt het als je griep hebt. Ik wens je er veel genoegen mee.
Je bent van harte welkom bij onze activiteiten. Ook als je (nog) onkwetsbaar bent.
